معنی لغت آسان فکن در لغت نامه دهخدا

آسان فکن

[فَ / فِ کَ] (نف مرکب / ن مف مرکب) که زود تن دردهد. که منعي پيش نيارد. زودهِل. سست هِل: زني آسان فکن؛ غيراَبيّه. غيرمنعه :
ز دانا شنيدم که پيمان شکن
زن جاف جاف است آسان فکن(1).
ابوشکور (از فرهنگ اسدي و فرهنگ شعوري).
رجوع به سست هِل و آسال و آسان شود.
(1) - ن ل: بل کم ز زن.