معنی لغت آرن در لغت نامه دهخدا

آرن

[رَ] (اِ) بندگاه ميان ساعد و بازو از برون سوي يعني جانب وحشي. آرنج. وارن. رونکک. مرفق :
زماني دست کرده جفت رخسار
زماني جفت زانو کرده آرن.آغاجي.